Want ja, hoe gaat dat.. 11 uur vliegen en alleen de meest ervaren reizigers onder ons weten er een paar uurtjes slaap uit te persen..
Maar de KLM was geweldig! Speciale incheckbalies voor Special Needs judoka’s, een hartelijke ontvangst in het vliegtuig.. alleen, die reis wordt er niet korter op.
En dan arriveer je in Tokyo, waar een nieuwe dag net is begonnen en word je verondersteld fris en vrolijk te zijn. Nou, dat lukt wel.. min of meer. Afgezien van een zoekgeraakte koffer van Abigail (Die uiteindelijk nog in Amsterdam blijkt te staan en morgen gewoon netjes bij het hotel wordt afgeleverd) en de verpletterende bureaucratie van een simpel treinkaartje kopen (twee formulieren, paspoort, voucher en dan in de rij en dan gaan twee Japanse medewerkers van Japan Rail alles controleren en kaartjes voor je afdrukken)
De rest van de groep was in de aankomsthal aangekomen en hield zich bezig met het interviews geven aan de lokale TV en toen de treinabonnementen dan eindelijk klaar waren togen we naar het treinstation waar tot onze verbazing zelfs de rails waren gepoetst.. zo schoon zijn onze stations nog niet eens direct na oplevering! Alles, maar dan ook alles is pijnlijk netjes en schoon. Medewerkers lopen met witte handschoenen aan en we werden er vriendelijk doch dringend op gewezen dat zitten op de grond toch echt niet gepast is, en of we zo vriendelijk wilden zijn op de stoelen te gaan zitten. Verbazend hoe vriendelijk en behulpzaam iedereen is.
Inmiddels zijn we via Tokyo Station (Grootste station ter wereld) en station Ueno-Okachimachi aangekomen bij het Ueno Youth Hostel, waar we deze twee weken zullen verblijven.
Morgen begint het echte werk! We moeten om 08:30 in de Kodokan zijn voor ons eerste dagprogramma. Tot dan!