Tja, we moesten nog steeds naar de Kodokan om souvenirs te verzamelen. Dus liepen we vanochtend weer de 2km naar Bunkyō om daar het Kodokan museum te bezoeken, en ook hebben we een uurtje gekeken naar de Summer Course in de Main Dojo, waar we morgen ook weer aan een les zullen deelnemen.
LaQua
De souvenirs zijn snel gekocht en ook het museum is niet al te groot, dus daarna liepen we de straat over naar LaQua, een gigantisch winkelcentrum annex pretpark meteen naast de Kodokan. Zelfs zo dichtbij, dat je in de Main Dojo de mensen in de achtbaan kunt horen gillen. Achtbaan? Ja, die loopt dwars door het winkelcentrum heen. Daar hebben we een paar uur vertoefd en vervolgens togen we voor de tweede keer deze week naar de Toyo University, waar Brahim Bethi bijna drie uur lang een judoles gaf aan ons en onze Zweedse vrienden.
KuSakura
Tijdens de les kwamen de mensen van KuSakura onze nieuwe judopakken aanmeten. KuSakura pakken kun je de beste pakken noemen die er voor geld te koop zijn. De katakoppels zorgen ervoor dat ze allemaal dezelfde kleur voor de opschriften gebruiken zodat alles bij elkaar past.
Na het eten in de gastvrije mensa van de universiteit vertrokken we huiswaarts, en kregen we weer een voorbeeld van de geweldige gastvrijheid van het Japanse volk: De directeur Sport van de Toyo University, dhr. Takashi Ozawa, vond het niet gastvrij om ons door de regen naar het hotel te laten lopen. Daarom kocht hij voor ons allemaal (En dat zijn 30 personen!) metrokaartjes en zetten ons op de kortste weg naar huis toe. Wij hebben hem als dank een Project Japan T-shirt geschonken.
Gastvrijheid
Maar ook op straat doen mensen de gekste dingen: We lopen in de regen naar de Toyo University, en uit het niets biedt een dame haar paraplu aan Monique, die met Nikki in de kinderwagen liep. Twee mensen helpen, alweer uit het niets, Christel met haar kinderwagen de trap af, vragen waar wij vandaan komen en geven haar vervolgens een oranje basketballshirt. Een man loopt een heel eind met Roland en ondergetekende mee om ons de correcte metro-ingang te wijzen, en zo kun je nog wel een tijdje doorgaan: De werkelijk verpletterende beleefdheid van de Japanners is voor ons een enorme cultuurshock. We lopen met zijn allen door een straat en wijken uit voor een auto die wil passeren, en terwijl ze door de groep heen rijden zitten de mensen op de voorbank druk te buigen naar ons allemaal. De yoghurt die in de koelkast van het restaurant staat wordt door de hotelstaf eigenhandig gemarkeerd zodat er niemand aan gaat zitten, enzovoort, enzovoort. Allemaal kleine dingen maar allemaal even verbazend.
Morgen
Morgen is het plan om een echte rustdag in te lassen. De eerdere rustdag was eigenlijk toch niet zo rustig en we hebben nog aardig wat gelopen, morgen gaan we precies niets op het programma zetten zodat mensen die hun vermoeide voeten willen laten rusten dat kunnen doen. Morgenavond gaat er een aantal judoka naar de Kodokan om daar mee te trainen. Want uiteindelijk is dat waar we voor komen.